Psychologia

 

Psychologia jako profesja i jako dyscyplina naukowa należy do tych dziedzin ludzkiej aktywności, w których centrum zainteresowania i oddziaływań jest człowiek. Relacje interpersonalne nawiązywane przez psychologa (...) posiadają zawsze wymiar etyczny. Relacje te mają jednak szczególny, niesymetryczny charakter wynikający z przewagi kompetencji interpersonalnych po stronie psychologa, który dysponuje specjalistyczną wiedzą i technikami służącymi do poznawania innych ludzi i oddziaływania na nich. Rola zawodowa psychologa obejmuje ingerencję w sposób istnienia drugiego człowieka jako indywidualnej i niepowtarzalnej całości, ingerencję, której skutki mogą być nieodwracalne. Te okoliczności decydują o znaczeniu przestrzegania zasad etyki zawodowej w działalności psychologów i uzasadniają stawianie im wysokich wymagań etycznych. Naczelną wartością dla psychologa jest dobro drugiego człowieka. Celem jego działalności profesjonalnej jest niesienie pomocy innej osobie w rozwiązywaniu trudności życiowych i osiąganiu lepszej jakości życia na drodze rozwoju indywidualnych możliwości oraz ulepszaniu kontaktów międzyludzkich (Kodeks Etyczno-Zawodowy Psychologa, PTP). Urzeczywistnianie zasad etycznych w zawodzie psychologa jest zatem wyjątkowo ważne.

Zawód psychologa uprawnia do udzielania świadczeń psychologicznych polegających w szczególności na diagnozie psychologicznej, opiniowaniu, orzekaniu, psychoterapii (po ukończeniu studiów podyplomowych w tym zakresie) oraz na udzielaniu pomocy psychologicznej.

 

​

Psychoterapia

​

Psychoterapia jest procesem, w którym osoba zgłaszająca chęć pracy nad sobą ma możliwość uzyskania większej samoświadomości oraz uruchomienia własnego potencjału w radzeniu sobie z problemami w ramach spotkania dwóch osób, osoby poszukującej pomocy oraz osoby, która w oparciu o swoje wykształcenie oraz własne doświadczenie życiowe udziela pomocy (psychoterapeuta). W trakcie takich spotkań, poprzez relację z psychoterapeutą, istnieje możliwość odreagowania emocjonalnego, poznania samego siebie – w tym źródeł swoich trudności oraz wewnętrznych zasobów – aktywnego ćwiczenia nowych form zachowania, np. radzenia sobie ze stresem czy wyzwaniami życiowymi. 

    W potocznym ujęciu psychoterapia bywa traktowana jako pewien rodzaj rozmowy przeprowadzanej przez życzliwie ustosunkowaną osobę, jako dawanie rad, wspieranie, pocieszanie, uspokajanie, podtrzymywanie na duchu tego, kto nie potrafi uporać się ze swoimi kłopotami, po to, by złagodzić jego trudności.

     W szerokim sensie psychoterapia jest ujmowana jako ta dziedzina kultury, która skupia w sobie najogólniejsze pytania dotyczące natury ludzkiej, zdrowia i choroby człowieka oraz koncentruje się na cierpiącej, poszukującej pomocy jednostce. Przyjmuje się, że koncepcje psychoterapeutyczne wyrastają z kultury i społeczeństwa, w jakim powstały, są w pewnym stopniu jego odbiciem.

   W znaczeniu węższym pojęcie to jest ujmowane przez psychoterapeutów jako specjalistyczna metoda leczenia, która polega na intencjonalnym stosowaniu zaprogramowanych oddziaływań psychologicznych. W psychoterapii wykorzystywana jest wiedza teoretyczna i umiejętności psychoterapeuty w procesie niesienia pomocy głównie osobom z zaburzeniami neurotycznymi, zaburzeniami osobowości i psychosomatycznymi, a więc z zaburzeniami psychogennymi, a także z takimi, które mają konsekwencje psychologiczne. W psychoterapii związek, jaki powstaje między terapeutą a pacjentem, jest często wykorzystywany w zamierzony sposób jako podstawowy środek leczenia. Jako zasadniczy cel psychoterapii traktuje się rozwój osobowości, zdrowie psychiczne oraz usuwanie chorobowych objawów pacjenta.

Psychoterapia jest procesem, w którym osoba zgłaszająca chęć pracy nad sobą ma możliwość uzyskania większej samoświadomości oraz uruchomienia własnego potencjału w radzeniu sobie z problemami w ramach spotkania dwóch osób, osoby poszukującej pomocy oraz osoby, która w oparciu o swoje wykształcenie oraz własne doświadczenie życiowe udziela pomocy (psychoterapeuta). W trakcie takich spotkań, poprzez relację z psychoterapeutą, istnieje możliwość odreagowania emocjonalnego, poznania samego siebie – w tym źródeł swoich trudności oraz wewnętrznych zasobów – aktywnego ćwiczenia nowych form zachowania, np. radzenia sobie ze stresem czy wyzwaniami życiowymi. 

 

​

Psychiatria

​

Psychiatra jest lekarzem, który specjalizuje się w zaburzeniach i chorobach psychicznych. W zależności od potrzeby psychiatra może wypisać leki psychotropowe i/lub skierować na różne formy psychoterapii.  

Jeżeli po przeprowadzeniu badania psychiatrycznego i uzyskanym wywiadzie psychiatra uzna za konieczne może skierować pacjenta na dodatkowe badania obrazowe takie jak tomografia komputerowa czy rezonans magnetyczny głowy, badania laboratoryjne, specjalistyczne konsultacje i badanie psychologiczne. Psychiatra i psycholog często te dwa zawody bywają mylone. Psychiatra jest przede wszystkim lekarzem. Ukończył studia medyczne, dysponuje więc także ogólną wiedzą lekarską. Psychiatra może też, w przeciwieństwie do psychologa, przepisywać leki. Psychologia zaś to dziedzina podchodząca do zjawisk psychicznych człowieka w sposób bardziej ogólny, wielowymiarowy, a mniej medyczny - nie wszyscy psychologowie specjalizują się w zaburzeniach i chorobach psychicznych. Psychiatria jest ona nauką medyczną, psychologia zaś według podziału klasycznego jest subdyscypliną filozoficzną, która obecnie wyrosła na samodzielną naukę społeczną. Obie nauki są interdyscyplinarne i posiadają zróżnicowane podejścia, zawierające swoiste podstawy teoretyczne.

Psychiatria jest jedną z podstawowych specjalizacji medycznych, zajmująca się badaniem, zapobieganiem i leczeniem  zaburzeń i chorób psychicznych. Bada ich uwarunkowania biologiczne, psychologiczne, rodzinno-genetyczne, społeczne, konstytucjonalne. Według definicji UEMS psychiatria jest gałęzią medycyny zajmującą się badaniem i stosowaniem biopsychospołecznych zasad w etiologii, ocenie, rozpoznaniu, leczeniu, rehabilitacji i zapobieganiu umysłowym, emocjonalnym i behawioralnym zaburzeniom występującym samodzielnie lub wspólnie z innymi zaburzeniami medycznymi w ciągu całego życia człowieka.

   Metody diagnozowania psychiatrycznego są zróżnicowane, istnieją jednak oficjalne kryteria diagnostyczne tworzone w środowisku naukowym: klasyfikacja DSM obecnie w wersji obowiązującej DSM-5 Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego oraz Międzynarodowa Klasyfikacja Chorób – obecnie ICD-10 Światowej Organizacji Zdrowia. Leczenie psychiatryczne obejmuje farmakoterapię, psychoterapię oraz inne metody biologiczne (terapię elektrowstrząsową oraz psychochirurgię). Leczenie może odbywać się zarówno w szpitalu, jak i na zasadzie cyklicznych wizyt u specjalisty w odpowiednich poradniach (Poradnia Zdrowia Psychicznego, Poradnia Leczenia Nerwic, Poradnia Leczenia Uzależnień, Poradnia Psychiatrii Dzieci i Młodzieży itd.) lub w formie leczenia środowiskowego – czyli leczenia pacjenta w jego środowisku domowym. W pewnych przypadkach regulowanych przez prawo do podjęcia leczenia nie jest wymagana zgoda pacjenta.

Konsultacja psychiatryczna adresowana jest do osób, które przebyły lub aktualnie doświadczają kryzysu psychicznego. Celem konsultacji jest określenie źródeł zgłaszanych objawów (mogą mieć zarówno podłoże psychiczne, jak i somatyczne) oraz przeprowadzenie diagnostyki różnicowej. Lekarz psychiatra może zasygnalizować potrzebę wykonania dalszych badań diagnostycznych (laboratoryjnych, obrazowych albo psychologicznych), czy konsultacji u specjalisty z innej dziedziny. Po postawieniu diagnozy lekarz psychiatra może zaproponować różne formy leczenia.

 

 

 

Psychologia kliniczna

​

Dziedzina badań i praktyki psychologicznej, zajmująca się opisem i wyjaśnianiem zdrowych i zaburzonych form zachowania, przeżywania i funkcjonowania somatycznego określaniem przyczyn zdrowia i zaburzeń oraz wypełnianiem zadań praktycznych, polegających na diagnozie zdrowia i/lub zaburzeń w celu zastosowania psychologicznych form pomocy.

Praktyczne, profesjonalne zadania psychologa klinicznego polegają na:

- Diagnozie zdrowia i zaburzeń

- Interwencji i pomocy psychologicznej ukierunkowanej na promocję zdrowia, prewencję zaburzeń, interwencje w stanach kryzysu i przejściowych trudności oraz na psychoterapię

Psychologia kliniczna szczególnie interesuje się zdrowiem psychicznym, jego normą i patologią, a więc psychopatologią, sposobami określania i diagnozowania takiej normy i patologii, jak też czynnikami wpływającymi na ten proces diagnostyczny. Psychologia kliniczna zajmuje się także stresem i sytuacjami kryzysowymi, które nie mieszczą się w obszarze klasycznie rozumianej psychopatologii. Bada wpływ czynników psychologicznych na powstawanie i przebieg chorób (zarówno psychicznych, jak i somatycznych), a także wpływ choroby na stan psychologiczny. Również zgłębia psychospołeczne uwarunkowania procesu leczenia (także farmakologicznego) i zdrowienia, czy problematykę jakości kontaktu między lekarzem a pacjentem. Interesuje się wreszcie sposobami wykorzystania wiedzy psychologicznej do usprawnienia przebiegu leczenia, do poradnictwa i pomocy osobom zdrowym i chorym w sferze zachowania się i psyche, a zwłaszcza specyficznymi formami takich oddziaływań, jakimi są psychoterapia, interwencja kryzysowa, rehabilitacja, psychoedukacja itp., co łącznie określa się obecnie mianem pomocy psychologicznej. W stosunku do innych działów nauk psychologicznych, oprócz obszarów tutaj już wspomnianych, psychologia kliniczna znajduje się blisko psychometrii, psychologii zdrowia, psychologii osobowości, oraz psychologii rozwojowej - zarówno w zakresie rozwoju dziecka, jak i rozwoju człowieka dorosłego, oraz starzenia się.

 

​

Psychologia rodziny

 

Psychologia opisuje rodzinę jako złożoną, wielopoziomową siatkę transakcji i komunikacji między członkami, które przebiegają zgodnie z określonymi, charakterystycznymi dla danej rodziny, regułami.  Psychoterapia rodzin polega na pracy psychoterapeuty z członkami rodziny. Zakłada ona, że sposób funkcjonowania osoby, przeżywane przez nią problemy, należy widzieć w szerokim kontekście. Zachowania każdego członka wpływają na odczucia i zachowania innych osób. Problemy wychowawcze, szkolne, objawy psychosomatyczne itp. mogą być dla psychoterapeuty sygnałami, że wsparcia terapeutycznego potrzebuje cały system rodzinny. Pomoc psychoterapeuty polega na pracy z rodziną nad zrozumieniem procesów emocjonalnych w rodzinie i poprawą relacji między poszczególnymi jej członkami. Ponieważ każda rodzina jest inna, nie ma też jednego identycznego schematu pracy w ramach tej metody. Metoda ta jest dostosowana do wyjątkowości każdego systemu rodzinnego, z którym pracuje psychoterapeuta rodziny. Psychoterapia jest prowadzona zgodnie z rytmem rodziny i gotowością do zmiany. Praca psychoterapeuty i rodziny nad zmianą przebiega równolegle na trzech płaszczyznach, tj. sferze emocjonalnej, poznawczej i na poziomie zachowań. Psychoterapia rodzin rozpoczyna się jednym lub kilkoma spotkaniami o charakterze diagnostycznym. Po nich zostaje zawarty kontrakt psychoterapeutyczny określający, nad czym rodzina chce pracować, jak często będzie się spotykała z terapeutą, jak długo będą trwały spotkania i ile będą kosztowały.

 

 

Psychologia dzieci i młodzieży

​

Obszar zainteresowania psychologii dzieci i młodzieży stanowią pojawiające się w okresie dzieciństwa i adolescencji zaburzenia dotyczące zachowania i/lub wewnętrznych przeżyć, a przedmiotem działań psychologów są czynności diagnostyczne i terapeutyczne. Zatem, psycholog dziecięcy zajmuje się diagnozą problemów oraz zaburzeń występujących u dzieci i młodzieży, a także poradnictwem rodzicielskim.

Podczas wizyty psycholog dziecięcy bada, czy zachowanie dziecka i jego poziom rozwoju wykazują nieprawidłowości, oraz określa w jakim stopniu zostały one zdeterminowane organicznie, a w jakim psychologicznie poprzez czynniki sytuacyjne. Psycholog dziecięcy określa możliwości rozwojowe dziecka, oraz środki i metody w celu kompensacji deficytów rozwojowych, zlikwidowania zaburzeń, wspierania rozwoju dziecka. W trakcie pierwszej wizyty psycholog przeprowadza także pogłębiony wywiad z rodzicami, który ma na celu: ustalenie aktualnych trudności dziecka, uzyskanie informacji o rozwoju dziecka i przebytych chorobach, ustalenie struktury rodziny i uzyskanie obrazu funkcjonowania rodziny.

 

​

Seksuologia

 

Konsultacja seksuologiczna prowadzona jest przez lekarza medycyny, który po ukończeniu pięcioletniej specjalizacji z zakresu psychiatrii, lub położnictwa i ginekologii lub chorób wewnętrznych odbył dwuletnią specjalizację z zakresu seksuologii. Seksuolog (lekarz) posiada uprawnienia do wystawiania recept, zwolnień lekarskich, skierowań na szczegółowe płatne badania, skierowań na hospitalizację, wystawiania zaświadczeń do ZUS-u. Seksuolog pomaga pacjentom w radzeniu sobie m.in, z następującymi problemami: brak lub utrata potrzeb seksualnych, awersja seksualna, brak przyjemności seksualnej, zaburzenia erekcji, przedwczesny lub opóźniony wytrysk, zaburzenia podniecenia u kobiet, zaburzenia orgazmu, bolesne współżycie, nadmierny lub obniżony popęd seksualny, brak akceptacji własnej orientacji seksualnej, lęk przed ujawnieniem orientacji seksualnej, problemy w zakresie tożsamości płciowej (transseksualizm). Na pierwszej wizycie seksuolog będzie zadawał różne pytania, aby jak najdokładniej zrozumieć problem. Po zebraniu wszystkich niezbędnych informacji seksuolog może zaproponować różne rozwiązania. Na początku może to być dokładna diagnostyka: badanie biochemiczne krwi, w tym stężenia hormonów płciowych, badania EKG, USG. - również badania dopplerowskie, rezonans magnetyczny, arteriografię, kawernozografię. Może także przepisać leki hormonalne, przeciw depresyjne, polepszające ukrwienie. Może zaproponować także ćwiczenia fizyczne, np. mięśni Kegla, rozluźniające, polepszające ukrwienie czy gospodarkę hormonalną. Może również zlecić zmianę techniki współżycia lub dodatkową konsultację, np. ginekologiczną, urologiczną, neurologiczną czy psychoterapię seksuologiczną.

Psychoterapia seksuologiczna prowadzona jest przez psychologa, który ukończył studia w zakresie psychologii, seksuologii oraz ukończył certyfikowaną szkołę psychoterapeutyczną. Seksuolog (psycholog) jest osobą, która zajmuje się pracą z trudnościami natury seksuologicznej nie wynikającymi z dysfunkcji narządów intymnych, bądź chorób somatycznych. Seksuolog (psycholog) bada psychologiczne aspekty trudności seksuologicznych i prowadzi terapię seksuologiczną. Pomaga pacjentom w radzeniu sobie m.in, z następującymi problemami: brak lub utrata potrzeb seksualnych, awersja seksualna, brak przyjemności seksualnej, zaburzenia erekcji, przedwczesny lub opóźniony wytrysk, zaburzenia podniecenia u kobiet, zaburzenia orgazmu, bolesne współżycie, nadmierny lub obniżony popęd seksualny, brak akceptacji własnej orientacji seksualnej, lęk przed ujawnieniem orientacji seksualnej, problemy w zakresie tożsamości płciowej (transseksualizm - diagnostyka, procedury, przygotowujemy pacjentów do zmiany metrykalnej płci, opiniujemy na potrzeby sądów), poprawa jakości pożycia, diagnoza i terapia osób po traumach seksualnych (np. gwałty, wykorzystywanie seksualne w dzieciństwie), uzależnienia od seksu, pornografii, masturbacji, terapia zaburzeń seksualnych - parafilii.

Psychoterapia seksuologiczna rozpoczyna się dokładnym wywiadem (w przypadku dzieci i młodzież obejmuje również wywiad z rodzicem) lub parą doświadczającą jakiegoś rodzaju trudności seksualnej. Po zebraniu informacji seksuolog (psycholog) doradza konkretną metodę zmierzającą do poprawy jakości życia  seksualnego lub do wyeliminowania problemów.

 

 

Opinie psychologiczne

 

Opinie przygotowywane przez zespół Instytutu:

Opinie psychologiczne w sprawach rodzinnych o ustalenie kontaktów z dzieckiem, w sprawach rozwodowych itp.

Opinie psychologiczne w sprawach cywilnych w sprawach o odszkodowanie po wypadku komunikacyjnym, przy pracy, utracie członka rodziny itd.

Opinie psychologiczne w sprawach karnych, ocena wiarygodności na podstawie wysokospecjalistycznego badania oraz inne opinie mogące stanowić dowód w sprawie.

 

Rola biegłych z zakresu psychologii w postępowaniu sądowym:

Zadanie biegłych polega na udostępnianiu organom procesowym wiedzy specjalnej i ułatwieniu w ten sposób dokonania oceny dowodów oraz czynienia na tym tle ustaleń faktycznych będących podstawą roztrzygnięcia (wyrok Sądu Najwyższego z 27 października 1983 roku, sygn. akt II KR 219/83). Jeżeli istnieje możliwość przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego, która przyczyni się do stworzenia realnej szansy uzyskania wyniku w postaci potwierdzenia określonych ustaleń faktycznych lub zaprzeczenia im albo umożliwi ocenę wiarygodności przeprowadzonych już dowodów , to obowiązkiem sądu orzekającego jest przeprowadzenie dowodu z takiej opinii. Opinia biegłego sądowego psychologa w sprawach wyjaśnień będzie miała szczególną wartość wtedy, gdy następuje zmiana tychże w całości lub w istotnych częściach albo gdy wyjaśnienia składane przez oskarżonego budzą istotne zastrzeżenia, albowiem pozostają w sprzeczności ze zgromadzonym materiałem dowodowym.

Sądy najczęściej zwracają się do biegłych z pytaniami zmierzającymi do ustalenia:

1. Jaki był wpływ właściwości psychicznych oskarżonego i okoliczności złożenia wyjaśnień na ich treść

2.W jaki sposób poprzez odwołanie się do psychologicznych mechanizmów funkcjonowania oskarżonego można wyjaśnić zmianę treści wyjaśnień

3. W jaki sposób poprzez odwoływanie się do psychologicznych mechanizmów funkcjonowania oskarżonego można wyjaśnić przyznanie się do winy, w tym fałszywe i prawdziwe samooskarżenie.

   Biegły nie jest uprawniony do stawiania wniosków, czy konkretne dowody są wiarygodne, czy też nie. Kwestia wiarygodności może być przedmiotem ocen biegłego tylko w kontekście zaobserwowania u badanego jakiegoś defektu psychicznego. Biegły psycholog nie jest także uprawniony do formułowania ocen co do wartości dowodowej wyjaśnień i wypowiadania opinii odnoszących się do ewentualnej kłamliwości wypowiedzi, wnioski w tym przedmiocie mogą być bowiem uzależnione od wyników interpretacji innych dowodów. Udział biegłego sądowego w procesie karnym w związku z uzyskiwaniem wyjaśnień i oceną ich wartości dowodowej we wszystkich przypadkach ma na celu jedynie sformułowanie oceny stanu psychicznego podejrzanego, jego rozwoju umysłowego, zdolności do spostrzegania i odtwarzania spostrzeżeń. Opinia biegłego ma tylko umożliwić ocenę wiarygodności dowodu z wyjaśnień, stworzyć warunki do tej oceny, stanowić opis wpływu czynników zewnętrznych i osobowościowych orza tłumaczyć mechanizm odpowiedzialny za formułowanie się treści wyjaśnień.

​

Medycyna pracy

​

Zapraszamy na badania psychologiczne osoby skierowane przez pracodawcę. W Instytucie wykonujemy następujące badania z zakresu medycyny pracy/psychologii pracy:

• Kierowców pojazdów służbowych kategorii A i B) 

• Operatorów wózków widłowych 

• Operatorów sprzętu budowlanego takiego jak koparki, ładowarki, dźwigi, walce drogowe itd. 

• Operatorów maszyn w ruchu takich jak suwnice, ruchome podesty i in.

• Pracowników wykonujących prace na wysokości powyżej 3 metrów 

• Pracowników wykonujących pozostałe prace wymagające szczególnej sprawności 

• Badanie widzenia zmierzchowego oraz wrażliwości na olśnienie (badanie w ciemni) 

• Kandydatów na detektywów

• Pracowników ochrony osób i mienia bez uprawnień na broń

• Pracowników zabezpieczenia technicznego I i II stopnia

• Kandydatów na inspektorów ITD

 

 

Odszkodowania i ubezpieczenia

​

W Instytucie wykonujemy badania psychologiczne osób, które uległy wypadkowi komunikacyjnemu oraz wypadkowi przy pracy. Na podstawie badań sporządzana jest specjalistyczna opinia psychologiczna, dzięki której można ubiegać się o wypłatę odszkodowania. Jeśli konieczna będzie pomoc w redukcji lęku po wypadku, pomoc w obniżeniu poziomu stresu, wsparcie w powrocie do wykonywania codziennych czynności i ponownego prowadzenia samochodu, zapewniam pomoc psychoterapeutyczną

 

​

Mediacje

​

Mediacja to próba doprowadzenia do ugodowego, satysfakcjonującego obie strony rozwiązania konfliktu na drodze dobrowolnych negocjacji prowadzonych przy udziale trzeciej osoby, neutralnej wobec stron i ich konfliktu, czyli mediatora, który wspiera przebieg negocjacji, łagodzi powstające napięcia i pomaga - nie narzucając jednak żadnego rozwiązania - w wypracowaniu kompromisu. W sprawach karnych mediacja ma na celu naprawienie wyrządzonych przestępstwem szkód materialnych i moralnych, pozwala pokrzywdzonemu na wyrażenie jego uczuć, oczekiwań i potrzeb. Sprawcy pozwala przejąć odpowiedzialność za skutki przestępstwa oraz podjąć związane z nią działania. Sprzyja trwałemu zakończeniu konfliktu lub jego załagodzeniu. 

Jakie są zasady mediacji? 

Wyróżnia się następujące zasady mediacji:

• dobrowolność - strony dobrowolnie wyrażają zgodę na udział w postępowaniu mediacyjnym. Zgoda ta może być cofnięta na każdym etapie trwania mediacji przez każdą ze stron. Wobec uczestników postępowania mediacyjnego nie może być stosowana jakakolwiek forma presji czy nacisku odnośnie udziału w mediacji,

• bezstronność - strony mediacji mają równe prawa i powinny być traktowane jednakowo,

• poufność - przebieg postępowania mediacyjnego objęty jest tajemnicą,

• neutralność - mediator nie może narzucać stronom własnych propozycji rozwiązań sporu, porozumienie jest wypracowywane przez same strony. Mediatorowi nie wolno czerpać żadnych korzyści z tego, co jest przedmiotem negocjacji pomiędzy uczestnikami ani też z faktu, sposobu lub formy zawarcia ugody,

• akceptowalność - strony muszą zaakceptować osobę mediatora i jego pomoc w dochodzeniu do porozumienia. Mogą również na początku mediacji uzgodnić z mediatorem reguły mediacji, których następnie w toku mediacji powinny przestrzegać.

  Jaki jest cel mediacji? 

  Celem mediacji jest wypracowanie rozwiązania satysfakcjonującego strony konfliktu, a nie ustalenie, kto ma rację w sporze. Mediacja służy załagodzeniu lub wygaszeniu konfliktu istniejącego między stronami, co jest tym łatwiejsze do osiągnięcia, że osoby dotychczas pozostające w konflikcie są równouprawnionymi partnerami w rozmowie, w poszukiwaniu rozwiązania dzielącego ich sporu. Nikt nie może narzucać stronom sposobu rozwiązania sporu, to same strony są odpowiedzialne za wynik mediacji.

  Jakie są zalety mediacji?

  Mediacja:

• służy zapewnieniu harmonii społecznej i konstruowaniu prawidłowych relacji międzyludzkich,

• sprzyja budowaniu porozumienia, łamaniu barier i niwelowaniu napięcia społecznego,

• zwiększa gwarancję usunięcia na trwałe konfliktu, do jakiego doszło pomiędzy stronami,

• pozwala wypracować stronom akceptowalne rozwiązania problemu, dostosowane do ich indywidualnych potrzeb i oczekiwań,

• zapewnia stronom możliwość decydowania o jej ostatecznym wyniku,

• zapewnia równorzędną pozycję dla wszystkich stron konfliktu lub sporu,

• pozwala spojrzeć na spór z innej perspektywy, skłonić strony do rozważenia problemu z punktu widzenia drugiej strony,

• zaspokaja potrzebę opowiedzenia o swoich krzywdach, doznanym poczuciu niesprawiedliwości,

• zapewnia wyższą skuteczność realizowania porozumień, bowiem strony, które same je wypracowały, czują się także odpowiedzialne za ich wykonanie,

• przyczynia się do skrócenia okresu trwania postępowania sądowego,

• przyczynia się do zmniejszenia kosztów związanych z postępowaniem sądowym,

• realizuje konstytucyjną zasadę dostępu do wymiaru sprawiedliwości, zwaną potocznie prawem do sądu, w praktyce zaś rozumianą nie tylko jako zapewnienie szybkich i niedrogich procedur sądowych, ale także alternatywnych pozasądowych procedur rozwiązywania sporów.

  Jakie są koszty mediacji?

  W mediacji umownej cywilnej koszty mediacji wynikają z cenników poszczególnych ośrodków i określone są w umowie o mediację, jaką strony zawierają z mediatorem (lub ośrodkiem). Koszty mediacji toczącej się na skutek skierowania przez sąd określone są w rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 20 czerwca 2016r. w sprawie wysokości wynagrodzenia i podlegających zwrotowi wydatków mediatora w postępowaniu cywilnym (Dz. U. z 2016r. poz. 921). Koszty mediacji karnej i z nieletnim sprawcą czynu karalnego pokrywa w całości Skarb Państwa. Natomiast jeśli strony same zgłosiły się do mediatora (bez skierowania sądu, prokuratora lub policji), to one pokrywają koszty mediacji. W takim przypadku wysokość wynagrodzenia za mediację jest ustalana przez strony i mediatora przed rozpoczęciem mediacji.

  Czy wystarczy samo zawarcie ugody przed mediatorem?

  Ugoda zawarta przez strony przed mediatorem wymaga zatwierdzenia przez sąd, by mogła uzyskać moc prawną ugody sądowej, tzn. by mogła wywoływać takie same skutki, jak w przypadku, gdyby strony zawarły ugodę przed sądem.

  Niezbędne jest przy tym złożenie przez stronę wniosku o zatwierdzenie ugody, bowiem sąd z urzędu nie może zatwierdzić ugody. Ani bowiem zawarcie ugody ani też złożenie przez mediatora protokołu w sądzie nie stanowi podstawy wszczęcia postępowania o zatwierdzenie ugody.

  Wniosek o zatwierdzenie ugody może złożyć każda ze stron samodzielnie. Możliwe jest także złożenie wspólnego wniosku przez pogodzone strony. Jeżeli ugoda podlega wykonaniu w drodze egzekucji, sąd zatwierdza ją przez nadanie jej klauzuli wykonalności. W pozostałych przypadkach sąd zatwierdza ugodę postanowieniem na posiedzeniu niejawnym. O terminie posiedzenia niejawnego sąd nie zawiadamia stron, doręcza im jedynie odpis wydanego na takim posiedzeniu orzeczenia.